Developmental Transformations

Een essentieel uitgangspunt binnen DvT is dat het leven voortdurend in beweging en dus instabiel is. DvT poogt niet de turbulentie te bedwingen, maar de (existentiële) angst ervoor te verminderen (Johnson, 2009).

In de ontmoeting tussen de therapeut en de cliënt(en) ontstaat er een gecreëerde spelwerkelijkheid (playspace) waarin de rollen en spelrelaties op basis van opkomende gevoelens en gedachten voortdurend kunnen transformeren.

De therapeut is in deze playspace gefocust op de veranderende schakeringen in de dramatische conversatie met de cliënt(en). De patronen of repetities in deze dialoog onthullen hoe de cliënt zich tot de instabiliteit van het leven verhoudt. Het weerspiegelt de mogelijke kwetsbaarheden in aanleg, hechtingsschema’s, copingstrategieën, identiteitsontwikkeling en betekenissen die (on)bewust aan levensgebeurtenissen zijn gegeven (Willemsen, 2018).

De therapeut stelt zich gedurende de hele behandeling dus niet op als coach aan de zijlijn of als regisseur, maar als actieve medespeler. De therapeut sluit daarvoor aan bij de speelmogelijkheden van de cliënt(en). Vervolgens probeert hij in de dramatische conversatie de playspace langzaam maar zeker uit te bouwen. Hierdoor zal de cliënt spontaner en creatiever met situaties, anderen en zichzelf om kunnen gaan in plaats van dat de cliënt daar door gestolde overtuigingen en een verstard en/of beperkt repertoire in wordt belemmerd.